Blauwe vinkjes komen uit de hel.

Jullie hadden elkaar nog maar een paar keer gezien, maar het voelde verrassend echt.

Hoe hij keek, hoe hij lachte, hoe makkelijk jullie praatten over van alles.

Alsof je elkaar al langer kende dan die paar weken.

En ergens dacht je: misschien is dit er eentje die blijft.

Tot het ineens stil werd.

Eén dag, twee dagen.

Je stuurde iets simpels: Hey, ik dacht aan je! Hoe gaat het?

Hij las het, maar reageerde niet.

Eerst denk je: misschien heeft hij het druk.

Maar ergens in je borst begint dat kleine prikje.

Dat stemmetje dat zegt: hoe moeilijk is het nou om één zin te sturen?!

Je probeert het te negeren.

Je pakt je telefoon, legt hem weg.

Pakt hem weer.

Je kijkt of hij online is, of zijn profielfoto nog hetzelfde is, alsof daar een boodschap in verstopt zit.

Dan trilt je telefoon.

Groepsgesprek met de meiden.

Drie stemmen door elkaar op speaker.

“Heb je nog steeds niks van hem gehoord?”

“Meid, hij is een clown.”

“Laat hem lekker, ik zweer het, delete die man.”

Je zit half te luisteren, maar in je hoofd heb je het al besloten: als hij straks wat stuurt, laat ik hem ook even wachten.

Dan weet hij hoe het voelt.

Je hoort die regels om je heen, alsof daten één groot spel is, en even denk je: misschien moet je wel meespelen om niet gek te worden.

Je zegt ja, ja, ja, maar ondertussen scroll je alweer terug in jullie chat.

Je zoekt aanwijzingen, patronen, iets wat bewijst dat je het niet verzonnen hebt.

Dat hij je echt leuk vond.

Dat het niet in je hoofd zat.

Je zit met z’n vieren over de screenshots gebogen, alsof jullie een cold case proberen op te lossen.

“Wat bedoelde hij met dat laatste hartje?”

“Ja, maar kijk, hier zei hij tóch dat hij je wilde zien.” Iedereen zoomt in, analyseert,

en even lijkt het alsof logica de pijn kan genezen.

Een paar dagen later verplaats je het onderzoek naar Instagram.

Je scrolt door zijn profiel alsof je aanwijzingen zoekt in een dossier dat nooit sluit.

Je ziet vrouwen met hartjes en grapjes reageren onder zijn posts.

Je denkt: wie is zij?

Praat hij met meerdere vrouwen?

Liegt hij tegen mij?

Misschien is hij gewoon een player.

Je hersenen zoeken houvast, een verklaring die de pijn kan verzachten.

Want ergens wil je dat het klopt, dan lijkt de pijn even minder scherp.

De dagen erna blijven je vriendinnen je bestoken met advies.

Je moet je opties openhouden, zeggen ze.

Er zijn genoeg leuke mannen.

Dus spreek je af om wat te gaan eten, even je gedachten verzetten.

Je maakt wat foto’s en filmpjes van het eten, van de groep, van de lach van de avond.

Uiteindelijk plaats je een story.

Je zegt tegen jezelf dat het gewoon gezellig is, en dat je dit voor jezelf doet,

maar eigenlijk hoop je dat hij het ziet.

Zes minuten later…

Gezien door: hij.

Ughhhhhhhhh…… je laat een hele lange, diepe, diepe zucht.

En daar is het weer.

Die steek in je buik, die combinatie van woede en hoop.

Je vriendinnen praten door, lachen, maken foto’s, maar jij bent er niet echt meer.

Je lacht mee, maar vanbinnen ben je aan het wegzinken, gevangen tussen wat je voelt en wat je probeert te verbergen.

Je glimlacht, dankbaar voor hun gezelschap, maar diep vanbinnen voel je die stilte nog steeds.

En daar, precies daar, gaat het boek Never Chase a Man Again van Bruce Bryans over.

Niet over hoe je mannen kunt laten rennen,

of strategieën om mysterieus te blijven,

maar over wat er met jou gebeurt in die tussenruimte.

In de stilte na die blauwe vinkjes.

In het gat tussen zien en gezien worden.

Bryans schrijft dat je grenzen niet midden in een storm moet stellen, maar op een heldere dag wanneer je nog weet wie je bent.

Want die storm, dat zijn je emoties.

Die momenten waarop je boos bent, geraakt of gekwetst.

Wanneer iemand je laat wachten en je denkt: zie je wel, ze zijn allemaal hetzelfde.

Of wanneer je zegt: hij moet zich gewoon bewijzen, hij is geen president, hij kan best even appen.

Dat voelt als grenzen stellen, maar eigenlijk praat je dan vanuit pijn.

Vanuit de behoefte om controle te krijgen over iets wat je niet begrijpt.

Soms keert die storm naar binnen.

Niet in boosheid, maar in twijfel.

Je denkt: ik ben het niet waard,

niemand kiest ooit voor mij,

ik ben niet goed genoeg.

En nog voordat je het weet, gaat het niet meer over die man, maar over wat hij in jou heeft aangeraakt.

Een oud gevoel dat je misschien al kent van vroeger, uit je gezin, je eerste relaties,

of uit de keren dat je je al eerder te veel of te weinig voelde.

Die momenten lijken anders, maar het zijn vaak dezelfde plekken waar het nog pijn doet. En precies daar ligt het werk.

Niet in hem, maar in wat er in jou geraakt wordt.

Op een heldere dag klinkt een grens anders.

Rustiger. Simpeler.

“Ik merk dat ik me niet fijn voel bij iemand die dagen niet reageert.”

of

“Ik heb behoefte aan iemand die initiatief toont.”

Geen strijd, geen bewijsdrang, gewoon duidelijkheid.

Je spreekt niet tegen iemand, je spreekt voor jezelf.

En dat is waarom grenzen pas werken als je weer bij jezelf bent.

Als je niet meer op je telefoon zit te wachten, maar weer even leeft.

Misschien na een avond met vrienden,

een goed gesprek, een lach, of gewoon een moment dat je voelt: oh ja, dit ben ik.

Wanneer je niet meer reageert vanuit spanning of hoop, maar gewoon ademhaalt, praat, lacht, leeft.

Dan weet je weer wat goed voelt,

en kun je van daaruit kiezen.

Niet als straf, maar als wortels in de grond.

Iets waar je op kunt leunen op dagen dat je alles voelt, dat je hoofd vol zit en je niet meer weet wat klopt.

En dat is wat grenzen doen: ze brengen je terug naar jezelf.

Dan kun je terug naar wat je eerder hebt besloten.

Ik voel me niet goed bij iemand die me laat wachten, of bij iemand die alleen af en toe komt opdagen.

Dat is niet streng, dat is dicht bij jezelf blijven.

En als iemand daar niet bij past,

omdat hij anders communiceert, minder aanwezig is, of je simpelweg minder leuk vindt, dan zegt dat niet dat hij slecht is.

Het zegt alleen dat jullie niet dezelfde taal spreken.

En dat is oké.

Soms hoef je het ook niet te laten sudderen.

Soms is het genoeg om het uit te spreken.

Gewoon zeggen wat je voelt,

zonder verwachting van het perfecte antwoord.

“Hé, ik merk dat je wat afstandelijk doet, is alles oké?”

of

“Ik vind het lastig als het stil wordt, wil je daar iets over zeggen?”

Niet om iemand te overtuigen, maar om eerlijk te zijn. Aan hoe iemand reageert, met openheid, ontwijking of stilte, zie je vaak vanzelf of iemand met je meebeweegt of dat het tijd is om verder te gaan.

En soms leidt dat tot een goed gesprek en verandert er iets.

Soms niet, en dan weet je dat het niet aan jou is om die ander te vormen.

Want misschien is dit gewoon hoe iemand is.

Misschien is dit zijn tempo, zijn manier van doen, of misschien is hij niet zo geïnteresseerd als jij dacht.

Dat is pijnlijk, maar ook verhelderend.

Want dan weet je waar je aan toe bent.

En dat is waar grenzen voor zijn.

Niet om iemand te veranderen, maar om eerlijk te zien wat wel en niet past.

Grenzen zijn geen hekken die anderen buitenhouden.

Het zijn deuren waar je iemand doorheen laat lopen.

Jij bepaalt wanneer en met wie.

Je emoties helpen je voelen of het klopt,

en je grenzen helpen je kiezen.

Daten is dan niet meer overleven of hopen.

Het wordt iets lichter.

Want je weet dat wat blijft, altijd klopt met wie jij bent.

Benieuwd naar het boek waar ik het over had?

Je kunt Never Chase Men Again van Bruce Bryans bestellen via deze link.

Let op: het boek Bruce Bryans is alleen verkrijgbaar in het Engels. Het leest makkelijk weg; ook als je Engels niet perfect is, voel je al snel wat hij bedoelt.