I gotta stick with Diddy

Er zijn documentaires die je kijkt, even interessant vindt, en daarna weer vergeet.

Je schudt je hoofd, je zegt heftig hoor en je leven gaat door.

Maar deze documentaire over Diddy blijft hangen.

Niet op de sensatie manier.

Niet alleen omdat het drama groot is.

Maar omdat je in die verhalen iets ziet wat nooit letterlijk wordt gezegd en toch overal zit.

Je ziet een structuur.

Een wereld die al draaide voordat iemand binnenstapte.

Een gebouw met verschillende kamers, allemaal gevuld met mensen die ieder hun eigen redenen hadden om te blijven.

Mensen die dachten dat ze een kans kregen, terwijl ze eigenlijk in een systeem stapten dat honger had naar precies hun talent, hun hoop, hun loyaliteit of hun stilte.

Diddy was geen gewone artiest.

Hij was een instituut.

Een toegangspoort.

Een man die met één knik een carrière kon veranderen.

Aan de voorkant glitter.

Daarachter stilte, loyaliteit, angst, afhankelijkheid.

Een ritme waar je in meegaat zonder dat je doorhebt dat je al meedoet.

Niemand stapt erin als slachtoffer.

Iedereen begint met hoop.

Met ambitie.

Met verantwoordelijkheid.

Met een verhaal dat hen precies hier heeft gebracht.

En juist dat verhaal maakt iemand kwetsbaar.

Van alle verhalen in de vier afleveringen bleven er twee hangen.

Little Rod en Capricorn.

Niet omdat ze groter waren dan de rest, maar omdat ze zo duidelijk laten zien hoe je in een systeem belandt dat al doordraaide voordat jij ooit een voet binnenzette.

Hoe het voelt om niet eens door te hebben dat je onderdeel was van iets voordat je een keuze kon maken.

We beginnen bij Little Rod.

Hij kreeg een kans om met Diddy te werken.

Dat is een deur die niet zomaar opengaat.

Je hebt talent nodig.

Iets dat iemand als Diddy laat opkijken.

En hij had het.

Hij maakte muziek.

Hij werkte hard.

Hij leverde.

Hij bouwde langzaam een plek in die wereld, dicht bij de kern, dicht bij de belofte van zijn doorbraak.

In de documentaire vertelt hij dat hij zijn gezin wilde onderhouden.

Zijn kinderen.

Zijn kleinkinderen.

Dit was niet alleen carrière voor hem.

Dit was toekomst.

Generatie-opbouw.

Vooruitkomen.

Hij dacht niet alleen aan zichzelf, hij dacht aan iedereen na hem.

En dat maakt iemand kwetsbaar.

Omdat je eindelijk een deur ziet die openstaat.

Een kans die je niet krijgt als je op safe blijft spelen.

Op een dag was hij in de studio.

Hij zag Diddy met zijn zoon Justin en nog een man richting de wc lopen.

Daarna hoorde hij schoten.

Hij twijfelde geen seconde.

Hij ging erheen.

Een man die neergeschoten was.

Bloed.

Paniek.

Rod handelde.

Hij stelpte de wond.

Hij belde de ambulance.

Hij zei dat hij uit een achterstandswijk kwam en wist hoe noodsituaties voelden.

Maar het was wat daarna gebeurde dat het systeem liet zien.

Mensen kwamen binnen.

Het werd stil.

Eén iemand nam de leiding.

De politie arriveerde en nam het verhaal aan zoals het werd gegeven.

Geen frictie.

Geen vragen.

Geen hapering.

Het lichaam werd weggevoerd.

En daarna ging de muziek weer aan.

Dat is een systeem.

Niet de schok zelf, maar hoe snel de schok wordt weggewerkt.

Hoe snel het ritme terugkomt.

Hoe snel iedereen weer doet alsof er niets is gebeurd.

Rod stond al in de machine voordat hij doorhad dat er een machine was.

Hij dacht dat hij nog keuzes maakte, maar die keuzes waren al onderdeel van een patroon dat veel ouder was dan hij.

En dan Capricorn.

Zij werkte jarenlang dicht bij Diddy.

Eerst als assistent.

Later breder.

Ze had geen luxe om te kiezen waar ze wel of niet bij wilde zijn.

Het systeem bewoog, dus zij bewoog mee.

In de documentaire vertelt ze dat haar moeder verslaafd was en jong overleed.

Chaos was haar eerste taal.

Ze leerde spanning voelen voordat iemand sprak.

Ze leerde bewegen in onvoorspelbaarheid.

Ze leerde zichzelf klein maken om anderen stabiel te houden.

En dat wordt een vaardigheid.

Maar het blijft ook een wond.

Precies dat maakt iemand geschikt voor een wereld die draait op dezelfde energie.

Niet omdat je het wil, maar omdat je het herkent.

Ze vertelt dat ze een keer met Diddy meeging naar een confrontatie waar een vuurwapen aanwezig was.

Ze had daar geen keuze in.

Het systeem was al onderweg.

En zij zat erin.

Toen later andere verhalen naar buiten kwamen, werd ze gedwongen opnieuw te kijken naar wat ze zelf had meegemaakt.

Dingen die ze jarenlang had weggeduwd om te kunnen functioneren.

Maar door de media-aandacht moest ze ineens woorden geven aan ervaringen die ze liever nooit had aangeraakt.

Ze realiseerde zich dat ze fysiek weg was, maar dat het systeem nog steeds in haar leefde.

En dan de laag die mensen het minst willen zien:

Diddy zat er zelf ook in vast.

Iedereen ziet hem als de dader.

De man met de touwtjes.

De controleur.

Maar je ziet ook iets anders.

Hij was niet alleen degene die het systeem runde.

Hij was er ook de gevangene van.

Elke dag moest groter zijn dan gisteren.

Elke loyaliteit moest worden afgedwongen.

Elke stilte moest worden gekocht.

Het ritme dat anderen vasthield, vrat hem zelf ook op.

Het systeem draaide niet alleen door hem.

Het draaide over hem.

Het vrat hem op van binnenuit.

Hij verloor zichzelf het eerst.

Niemand ontsnapt aan een systeem dat sterker is dan de individuen die het vormen.

Niet de mensen onderaan.

Niet de mensen er middenin.

Niet degene aan de top.

En precies daar beginnen de sidequests.

Als je ooit een spel hebt gespeeld, dan weet je dat je één hoofdopdracht hebt.

De main quest.

Het grote doel.

Maar onderweg kom je sidequests tegen.

Kleine missies.

Kleine omwegen.

Kleine compromissen die onschuldig lijken.

Je denkt dat het tijdelijk is.

Je denkt dat je het even doet.

Je denkt dat het erbij hoort.

Tot je merkt dat je ver buiten je oorspronkelijke route bent.

Je zegt ja tegen een taak op werk die je niet kunt dragen → sidequest.

Je beschermt iemand die je al maanden leeg trekt → sidequest.

Je houdt je mond om de vrede te bewaren → sidequest.

Elke keer schuif je een millimeter op.

En nog een.

En nog een.

Tot je op een dag om je heen kijkt en je je eigen pad niet meer herkent.

Dat is wat je ziet bij Little Rod.

Bij Capricorn.

Bij Diddy.

Andere posities, andere rollen, hetzelfde mechanisme.

En dan komt de vraag.

Waar zeg jij in jouw leven, zonder dat je het zo noemt:

I gotta stick with Diddy.

Oftewel:

Ik blijf hier terwijl het me leeg trekt.

Ik ga door terwijl ik allang voel dat dit niet mijn route is.

Ik houd mezelf voor dat ik geen keuze heb.

Ik praat mezelf iets aan dat ik al weet.

Als je de documentaire nog niet hebt gezien, kijk hem dan.

Niet voor de sensatie, maar om te leren zien hoe systemen werken en hoe mensen erin verdwijnen voordat ze doorhebben dat ze erin staan.

Benieuwd naar de documentaire waar ik het over had?

Je vindt Sean Combs: The Reckoning op Netflix via deze link