💔Huh? De verkeerde checklist?!

We denken vaak dat we precies weten wat we willen in de liefde.

Een lijst die moeiteloos groeit, met woorden die goed voelen op papier: ambitieus, emotioneel intelligent, zorgzaam, communicatief sterk, met humor, stabiliteit en een vleugje avontuur.

Op papier: perfect.

Het leest als iemand die alles lijkt te hebben.

Alsof we onze perfecte partner zojuist hebben samengesteld en even trots achteroverleunen met een “nou, dat is ’m hoor”.

Check, check, dubbelcheck.

Tot het leven ertussen komt.

Die mooie eigenschappen botsen soms met vermoeidheid, stress of kwetsbaarheid.

Dan blijkt dat woorden op papier niet altijd vertalen naar gedrag in het echt.

Tot je ziek bent en niet uit bed kunt komen.

Het huis wordt rommeliger, de koelkast leger, en in plaats van dat je partner het overneemt, krijg je steeds vragen waar alles ligt.

Je ligt daar ziek en geïrriteerd en denkt: zelfs nu moet ik de boel nog draaiende houden.

Of je hebt gewoon een rotdag en je wil dat de ander luistert, dat je het even van je af kunt praten.

Maar in plaats daarvan krijg je advies, oplossingen of stilte.

En dan begint het op te vallen.

Dezelfde situaties, dezelfde reacties, steeds opnieuw.

Je probeert het anders te doen, maar het loopt telkens uit op hetzelfde gevoel van afstand.

Alsof je praat tegen iemand die er wel is, maar net buiten bereik blijft.

Tot je op een dag denkt: deze persoon is niet wie ik dacht dat die was.

Ik dacht vroeger dat liefde vanzelf genoeg zou zijn.

Dat als iemand van je hield, de rest wel volgde: steun, rust, er zijn voor elkaar.

Pas later, toen ik Wat je moet doen om niet alleen dood te gaan van Logan Ury las, begreep ik waarom ik bleef.

Zij schrijft dat we vaak kiezen voor iemand met wie het nu leuk is, met de klik, de spanning en het gemak, maar dat dat niet altijd iemand is met wie we echt kunnen groeien.

Misschien was dat precies mijn les.

Niet uit een boek, maar uit wat ik zelf meemaakte.

Ik had ooit een relatie met iemand die superleuk was.

Lief, gezellig, en hij had een goed hart.

Iedereen mocht hem, en toch voelde ik me zo alleen.

Ik bleef hopen dat hij vanzelf zou leren zich meer te uiten.

Dat als ik maar open genoeg bleef, hij me op een dag zou begrijpen.

Eigenlijk hoopte ik dat we vanzelf zouden matchen, in energie, in tempo, in de manier waarop we deelden.

Maar dat gebeurde niet.

Ergens besefte ik dat ik vooral aan het praten was, terwijl hij vooral stil bleef.

Mijn vriendin begreep het niet.

“Maar… hij doet toch niks verkeerd?

Hij is lief, hij gaat niet vreemd, niet gewelddadig, wat wil je dan nog meer?”

Ik probeerde het zelf te begrijpen, maar pas toen ik tegenover haar zat, kwamen de woorden echt.

We aten pizza en terwijl ik praatte, brak ik.

Ik huilde met een pizzapunt in mijn hand.

Tranen, kruimels, kaas. Alles liep.

Iedereen keek me waarschijnlijk aan.

Ik proefde zout en tomaat. De ruimte werd stiller, maar in mij werd het luid.

“Hij is er wel, maar hij is er niet echt.”

In die relatie kwam ik kilo’s aan, niet van geluk maar van leegte.

Alsof ik mezelf probeerde vol te stoppen met iets wat niet gevuld kon worden.

Achteraf zag ik: het was geen verzadiging, het was gemis.

Voor mij werd het een signaal, mijn lichaam dat op zijn eigen manier iets probeerde te zeggen.

Ik dacht dat liefde genoeg was, maar ik kwam erachter dat liefde zonder aanwezigheid leeg kan voelen.

Alleen zijn betekende voor mij dat je niet wordt gezien, zelfs als iemand naar je kijkt.

En dan kan iemand nog zo loyaal, grappig of ambitieus zijn en houden van lange strandwandelingen.

Het zijn geweldige ingrediënten voor leuke dates, maar geen bouwstenen voor een langdurige relatie.

Ik was in een relatie, maar ik voelde me eenzamer dan ooit.

Misschien herken jij het anders.

Misschien zit jouw stilte op een andere plek.

En misschien sneuvelde ik niet in de liefde zelf, maar in mijn eigen selectieproces.

Logan Ury schrijft dat we vaak blijven hangen in relaties die ‘goed genoeg’ lijken.

Omdat we bang zijn om opnieuw te beginnen of omdat we denken dat liefde vanzelf sterker wordt.

Ze beschrijft drie datingtypen, manieren waarop we onszelf in de weg zitten in de liefde.

De Dromer gelooft dat liefde vanzelf klopt en haakt af zodra het moeilijk wordt.

De Vergelijker blijft zoeken naar de allerbeste optie en vergeet ondertussen te voelen.

De Twijfelaar zegt: “Ik ben er nog niet klaar voor,” stelt verbinding uit en herhaalt patronen, omdat geen enkel moment ooit goed genoeg voelt om te beginnen.

Het is maar één manier van kijken, geen waarheid maar een spiegel.

We hebben allemaal een beetje van elk.

Soms zijn we dromers, soms vergelijkers, soms twijfelaars.

Soms geloven we in het sprookje, soms in de checklist, en soms denken we dat liefde pas kan beginnen als wij perfect zijn.

Dus hoe kies jij eigenlijk?

Vanuit welke angst of verwachting?

Vanuit hoop of gewoonte?

Vanuit de behoefte om te verbinden of de angst om alleen te zijn?

Misschien is dat wel de kern van bewuster liefhebben.

Niet meer alleen kijken naar wat de ander brengt, maar naar wat jij zelf meeneemt.

We doen het allemaal wel eens.

We benoemen wat ons leuk maakt om bij te zijn, niet wat moeilijk is aan ons.

We zeggen zelden: “Ik vind het lastig om stilte te verdragen.”

Of: “Ik heb moeite met verandering.”

Of: “Ik wil vaak meteen oplossen in plaats van luisteren.”

Dat klinkt niet sexy, maar eerlijk zijn over je moeilijkheden maakt liefde juist echt.

Misschien begint bewuster liefhebben bij iets kleins.

Eén gesprek dat je anders zou vermijden, één vraag die je wél durft te stellen, één stilte die je niet meteen vult.

Als je dat blijft oefenen, word je beter in aanwezig blijven, in zeggen wat je nodig hebt, en niet verdwijnen in de ander.

In durven vertragen, luisteren zonder meteen te willen redden of oplossen, niet oordelen, je grenzen aangeven voordat ze overschreden worden.

Dan ga je vanzelf daten met meer bewustzijn.

We denken dat meer keuze vrijheid geeft, maar het maakt ons juist besluitelozer.

Bewuster kiezen betekent soms minder swipen en meer voelen.

Omdat je leert dat liefde niet alleen een Disney-verhaal is met vuurwerk en confetti,

maar eerder een oefening in geduld.

Met vallen, praten en weer opnieuw kiezen.

En ja, soms hoort pijn erbij, maar nooit zoveel dat je jezelf moet verliezen om moedig te lijken.

Hoe meer je leert bewust te kiezen, hoe beter je jezelf leert kennen.

Je merkt sneller wat je nodig hebt, wat goed voor je is en wat juist onrust brengt.

Je gaat steviger staan, niet omdat je harder bent geworden, maar omdat je milder bent voor jezelf.

Je leert meer van jezelf houden, omdat je leert voor jezelf te zorgen.

Om keuzes te maken die niet voortkomen uit angst of tekort, maar uit aanwezigheid.

Het mooie is: je kunt dit leren, steeds opnieuw.

En ja, je valt soms nog terug in oude patronen.

Bewust liefhebben is geen eindpunt, het is een oefening.

En dan blijft er iets eenvoudigs over, iets wat we vaak vergeten.

Je mag iemand gewoon echt leuk vinden als persoon.

Niet om wat ze voor je doen, niet om hoe ze je laten voelen, maar om wie ze zijn als mens.

Om hun karakter, hun humor, hun eigenaardigheden.

Hoe ze praten, denken, kijken, dromen.

Dat je trots bent op wie ze zijn en hoe ze in het leven staan.

Dat je ze bewondert, niet alleen in hun kracht, maar ook in hun kwetsbaarheid.

Dat je denkt: ik vind jou leuk, gewoon omdat jij jij bent,

en ik hou van de versie van mezelf die ik ben als ik bij jou ben.

Want eerlijk, het is bijna een wonder, zeker tegenwoordig, als je iemand vindt die je echt leuk vindt, die jou ziet, bij wie je jezelf kunt zijn, en het gevoel is wederzijds.

Dat is niet vanzelfsprekend.

En als je dat hebt gevonden, dan bof je.

Niet omdat alles klopt,

maar omdat je dat mag ervaren.

Dan denk je misschien: wow, ik mag mijn leven delen met iemand die ik echt leuk vind.

Ik kan mezelf zijn, en de ander ook.

We kunnen bouwen, lachen, falen, herstellen,

en dat het allemaal oké is,

omdat de basis goed zit.

Dat je kunt denken: ik mag van geluk spreken.

Wat een voorrecht om dit te mogen meemaken.

Want als je zo’n band hebt,

dan zul je nooit alleen sterven.

Omdat je leeft met zin.

Omdat je enthousiast bent om samen ouder te worden,

om de dagen te delen, het leven te dragen,

ook als het niet meezit.

En je weet: wat er ook gebeurt,

ik zou het niet anders willen dan dit.

Want zolang ik het met deze persoon doe,

maakt het niet uit wat er komt.

Dan is het goed.

Dan is dit precies genoeg.

Benieuwd naar het boek waar ik het over had?

Je kunt Wat je moet doen om niet alleen dood te gaan van Logan Ury bestellen via deze link.