Mijn ogen hangen eruit. Mijn achterpoten zijn los. Ik ben vuil.

Sommige verhalen zijn geschreven voor kinderen, maar beginnen pas tegen je te praten wanneer je ouder bent.

Wanneer je dingen bent kwijtgeraakt en hebt meegemaakt.

Wanneer je schade draagt op plekken die niemand heeft gezien.

Wanneer je eindelijk begrijpt dat zachtheid en littekens uit dezelfde diepte kunnen komen.

Het Fluwelen Konijn is zo’n verhaal.

Het begint in een kinderkamer.

Speelgoed overal.

Maar niet de lieve soort.

Het zijn persoonlijkheden met voorkeuren, meningen, trots.

Iedereen probeert iemand te zijn.

Iedereen pronkt.

Iedereen doet alsof.

Zoals in het echte leven.

Je komt in een wereld terecht waar glans meer waard lijkt dan diepte.

Waar “perfect gemaakt zijn” belangrijker oogt dan “geleefd hebben”.

Waar mensen jou beoordelen op je buitenkant, nog voordat iemand ooit heeft gezien wat je hebt doorstaan.

En daar ligt het Fluwelen Konijn.

Een knuffelbeest.

Nieuw, zacht, onschuldig.

Een object van troost dat nog niet weet dat het troost kan zijn.

Tot hij het Leren Paard ontmoet.

Het Paard is oud, versleten, kaal op plekken waar hij ooit glansde.

Het enige in die kamer dat niet probeert zichzelf te bewijzen.

Het Paard vertelt hem iets

wat geen enkel knuffelbeest ooit had durven zeggen:

“Echt word je niet omdat je mooi bent.

Echt word je omdat iemand je liefheeft.”

Niet nep tegenover echt.

Maar geraakt.

Gemaakt.

Gevormd.

Doorleefd.

Echt worden is iets dat je overkomt.

Niet iets dat je in elkaar zet.

Geen truc.

Geen imago.

Geen project.

En het doet pijn, zegt het Paard.

Want wanneer je Echt wordt, raak je dingen kwijt.

Je glans.

Je vorm.

Je façade.

Je zekerheid.

Je bescherming.

Je wordt dun op plekken waar je ooit zacht was.

Los op plekken waar je ooit strak zat.

Versleten op plekken waar je het meest bent gedragen.

Niet omdat je kapot bent,

maar omdat je veel hebt gedragen.

Liefde slijt je.

Maar liefde slijt je op plekken die betekenis dragen.

Dan gebeurt het.

Het jongetje kiest hem.

Niet omdat hij het mooiste speelgoed is.

Maar omdat hij precies dat konijn wil vasthouden.

Hij neemt hem overal mee.

In het gras, in de modder, onder de dekens.

Op plekken waar je niet hoort te komen als je netjes wilt blijven.

En door die liefde verandert hij.

Zijn fluweel wordt dun.

Zijn ogen hangen los.

Zijn achterpoten verliezen spanning.

Hij verliest zijn vorm.

Hij wordt vuil.

Hij wordt shabby.

Maar dit is het stuk dat mensen vergeten:

Hij wordt niet minder waard.

Hij wordt meer.

Want hij wordt bemind.

Gekoesterd.

Onmisbaar.

In de ogen van het jongetje wordt hij Real.

Echt.

Echter.

En dit is belangrijk.

Het Konijn werd niet Real door zelfliefde.

Hij werd Real omdat iemand anders hem eerst zag.

Sommige mensen leren hun waarde pas

wanneer iemand anders het eerst in hen ziet.

Zelfliefde komt niet altijd als eerste.

Soms komt het pas wanneer je gedragen bent.

Wanneer iemand je vasthoudt,

lang genoeg tot jouw shabby plekken

bewijs worden in plaats van schaamte.

Dan komt de wereld buiten de veilige kring.

Het Konijn dat eigenlijk een knuffelbeest is

komt wilde konijnen tegen.

Sterk.

Snel.

Vol sprong.

Vol leven.

Ze zien het meteen.

Zijn achterpoten kunnen niet buigen

zoals die van hen.

Hij kan niet springen.

Niet zoals zij.

En ze laten het merken.

“Jij bent niet echt.”

En het Konijn doet wat ieder mens doet

wanneer schaamte wordt aangeraakt.

Hij liegt.

Hij zegt dat hij wel kan springen,

maar gewoon niet wil.

Hij probeert te passen.

Hij probeert te voldoen.

Hij probeert te lijken op wie hij nooit zal worden.

Maar wilde konijnen prikken daar doorheen.

Net als mensen die oordelen zonder te kijken.

Ze zien niet wat liefde heeft gevormd.

Alleen wat er ontbreekt.

Afwijzing raakt sneller dan liefde heelt.

Het Konijn twijfelt.

Niet omdat zij gelijk hebben,

maar omdat hun woorden raken

op plekken waar hij zichzelf nog niet durft te geloven.

Dan wordt het jongetje ziek.

Heftig.

Plotseling.

En in die angst komt de volwassenenwereld binnen.

Regels.

Hygiëne.

Gevaar.

De dokter zegt dat alles wat besmet kan zijn

weg moet.

Ook het Konijn.

Wat troost gaf, wordt nu gezien als bedreiging.

Wat liefde droeg, wordt nu gezien als afval.

En dat gebeurt ook bij mensen.

Wie jij bent geworden door liefde

kan door anderen worden afgewezen

omdat ze niet weten wat je hebt gedragen.

Het Konijn huilt een echte traan.

Zijn eerste.

Zijn enige.

Het moment waarop hij afscheid neemt

van alles wat hij was

en van alles wat hij hoopte te worden.

En dan verschijnt de Fee.

Niet om het jongetje te vervangen,

maar om te bevestigen wat liefde al lang had gedaan.

Om te doen wat hij zelf nooit durfde te geloven.

Hij was al genoeg.

In het echte leven komt de Fee niet met vleugels, maar in de vorm van inzicht,

volwassenheid, of iemand of het leven zelf dat jou laat zien wat jij nooit durfde te geloven.

Dat je al lang genoeg was.

Ze maakt hem levend.

Met echte poten.

Echte sprong.

Echte vrijheid.

Niet nieuw.

Maar waar.

En dat is volwassen worden.

Niet terug naar vroeger.

Niet terug naar wie je ooit was.

Maar naar wie je altijd al zou worden

als iemand je lang genoeg had vastgehouden om je dat te laten geloven.

Ik ben niet meer fluwelig.

Maar er is iets nieuws in mij dat beweegt.

Benieuwd naar het boek waar ik het over had?

Je kunt Het Fluwelen Konijn van Margery Williams bestellen via deze link.